بذله گویی و تمسخر در شعر بشاربن برد ، ابن الرومی و ابی العلاء المعری

در این مقاله برآن شدم که پدیده بذله گویی و تمسخر را در شعر سه شاعر یعنی بشاربن برد ، ابن الرومی و ابوالعلاء المعری با دقت و ظرافت مورد بررسی قرار دهم . با این توضیح که بذله گویی و تمسخر ، نوعی نقد و آگاه سازی و عاملی از عوامل ایجاد انگیزه و دلجویی است که با ورود در زندگی عامه مردم ، اشراف و بزرگان ، اخلاق و رفتار انسانها با یکدیگر را تبیین می نماید . این پدیده در انجام یک وظیفه اجتماعی بسیار موثر ، موضوعات مردمی معمول و مرسوم را با شیوه ای مردم پسند و آسان به خدمت گرفته و بی پیرایه و صادقانه از نا هماهنگی و ناسازگاری گستردة بین قدرتمندان ، صاحبان مقام و فقیران پرده بر می دارد و نقش بسیار مهمی را در اصلاح اجتماعی ایفا می کند . بذله گویی و تمسخر سلاحی است که شاعران و ادیبان به وسیله آن طبقه های ستمگر و بورژواز را با تمسخر عادتها، خود پسندیها و آزمندیشان در استفاده نابجا و نامطلوب ( از قدرت ، منصب و ثروت ) مورد طعن و کنایه قرار می دهند .